Ένα μεγάλο μέρος του χρόνου δαπανάται στους στόχους. Τους ορίζουμε, τους αλλάζουμε, τους ξαναγράφουμε.
Όμως την ίδια ακριβώς σημασία με τους στόχους που έχουμε θέσει, έχουν και οι δρόμοι που οδηγούν σε αυτούς.
Όποιος θέλει να πετύχει περισσότερα, πρέπει να είναι έτοιμος να ανακαλύψει νέες προσεγγίσεις και νέους δρόμους. Πρέπει να μπορεί να ορίσει τους νέους κανόνες, του νέου παιχνιδιού.
Και αυτό δεν είναι ευχή. Μπορεί να γίνει εφικτό με έμπνευση από το διεθνές περιβάλλον.
Για παράδειγμα στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1988 στην Σεούλ, οι κολυμβητές Berghoff (ΗΠΑ) και Suzuki (Ιαπωνία) σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, μοιράζονται μεταξύ τους χρυσά και αργυρά μετάλλια. Ο διεθνής ανταγωνισμός απλά δεν μπορεί να τους ακολουθήσει.
Ο λόγος: ο Berghoff και ο Suzuki εφάρμοσαν μια απλή αρχή της φυσικής στο αγώνισμά τους. Κάτω από το νερό το σώμα παράγει λιγότερες αναταράξεις από ότι στην επιφάνεια. Οι δύο κολυμβητές μπορούσαν έτσι να εκμεταλλευτούν με λιγότερη δαπάνη ενέργειας την ώθηση της φάσης εκκίνησης και στροφής.
Συνεπώς οι Berghoff και Suzuki διήνυσαν ένα μεγάλο τμήμα της συνολικής απόστασης κάτω από τα νερό και νίκησαν τους αντιπάλους τους που κολύμπησαν συμβατικά.
Ένα απλό «σπάσιμο» των φαινομενικά άκαμπτων κανόνων έφερε την επανάσταση σε ένα άθλημα.
Σήμερα πρέπει να “κόψουμε δρόμο” – είναι αναγκαίο μετά από δέκα χρόνια ύφεσης συν την τρέχουσα συγκυρία. Θα πρέπει να κάνουμε τα “διαφορετικά” ίσως και τα “παράδοξα” – σίγουρα όχι αυτά που κάναμε μέχρι χθες.
Είναι όρος επιβίωσης να προσελκύσουμε κεφάλαια – αυτό απαιτεί εμπιστοσύνη. Οι διαταγές μπορούν να εφαρμοστούν μόνο στις εκροές κεφαλαίων.
Απαιτείται έμπνευση για τη δημιουργία. Μόνο αυτή μπορεί να φέρει εκθετικά αποτελέσματα – οργάνωση και πειθαρχία είναι προϋπόθεση για γραμμικά αποτελέσματα σε γραμμές παραγωγής της 2ης βιομηχανικής επανάστασης.
Στις αγορές μόνο το γήτεμα φέρνει αποτελέσματα – όχι η επιβολή.
